W tej lekcji dowiesz się najważniejszych informacji o przypadkach niemieckich. Na końcu możesz sprawdzić się praktyce – czekają tam na ciebie interaktywne ćwiczenia na przypadki niemieckie. Chcesz poznać więcej zagadnień z gramatyki niemieckiej? Ta lekcja jest częścią kursu Gramatyka A1/A2.
Przypadki niemiecki – co trzeba o nich wiedzieć?
W języku niemieckim rzeczownik może być w jednym z czterech przypadków. W języku polskim jak zmienia się przypadek, zmienia się całe słowo (ciastko, ciastkiem, ciastku etc.). W języku niemieckim sam rzeczownik prawie w ogóle się nie zmienia, tylko rodzajnik przed nim:
- Nominativ (mianownik) der Keks
- Genitiv (dopełniacz) des Kekses
- Dativ (celownik) dem Keks
- Akkusativ (biernik) den Keks
Przypadki pytania – na jakie pytania odpowiadają przypadki?
To w jakim przypadku jest dany rzeczownik, możesz stwierdzić zadając sobie pytanie do tego rzeczownika. I tak o ….
- Nominativ (mianownik) zapytasz – kto? co?
- Genitiv (dopełniacz) zapytasz – czyj?
- Dativ (celownik) zapytasz – komu? czemu?
- Akkusativ (biernik) zapytasz – kogo? co?
Ale zaraz..co to właściwie oznacza, że przypadek „ma swoje pytanie”?
To znaczy upraszczając, że jak się zada takie pytanie, to wiadomo w jakim przypadku musi być jakieś słowo (nie zawsze!) :
Przypadek Nominativ (mianownik) Dativ (celownik) Genitiv (dopełniacz) Akkusativ (biernik)
Przykład Das Kind gibt der Mutter des Freundes ein Geschenk
Pytanie przypadku Kto lub co daje prezent? Komu lub czemu daje dziecko prezent? Czyjej mamie daje dziecko prezent? Kogo lub co daje dziecko mamie?
A tak w praktyce można „podpytać” o przypadek:
- „Der Keks ist lecker.” (kto? co? jest smaczne – „der Keks”. „Kto? co?” to pytanie przypadku Nominativ, stąd „der”)
- „Gib mir den Keks.” (kogo? co? mi daj – „den Keks”. „Kogo? co?” to pytanie przypadku Akkusativ, stąd „den”)
- „Was machst du mit dem Keks?” (Dativ ma pytanie „komu? czemu?”, ale prawie wszędzie – serio! – gdzie zadasz sobie w głowie pytanie „z kim? z czym?, rzeczownik będzie w Dativie, stąd „dem”)
Co to jest i po co jest odmiana przez przypadki?
Każdy rzeczownik w zdaniu występuje w jednym z powyższych przypadków. Raz jest „den Vater”, a raz jest „der Vater” – to jest odmiana przez przypadki. W języku polskim zmienia się podczas odmiany przez przypadki (tak, tak – my też mamy odmianę przez przypadki, ale pewnie jej nie zauważyłeś 🙂 ) sam rzeczownik (tata, taty), a w języku niemieckim podczas odmiany przez przypadki zmienia się przede wszystkim nie sam rzeczownik, tylko rodzajnik przed nim (der Vater, den Vater).
Odmiana przez przypadki – tabela
Odmieniając coś (rzeczownik) przez przypadki, zmieniamy przede wszystkim rodzajnik przed rzeczownikiem.
Sam rzeczownik zostaje raczej bez zmian, za to jego rodzajnik (der, die, das), wyraźnie pokazuje nam, że zmienił się przypadek. Spójrz:
Przypadek/ rodzaj rodzaj męski rodzaj żeński rodzaj nijaki liczba mnoga
Nominativ (kto/ co?) der Vater
ein Vaterdie Mutter
eine Mutterdas Kind
ein Kinddie Sterne
Genitiv (czyj?) des Vaters
eines Vatersder Mutter
einer Mutterdes Kindes
eines Kindes
der Sterne
Dativ (komu/ czemu?) dem Vater
einem Vaterder Mutter
einer Mutterdem Kind
einem Kindden Sternen
Akkusativ (kogo/ co?) den Vater
einen Vaterdie Mutter
eine Mutterdas Kind
ein Kinddie Sterne
A zatem, w jakim przypadku jest rzeczownik, zdradza przede wszystkim jego rodzajnik. Sam rzeczownik zmienia się tylko w Genitivie w liczbie pojedynczej oraz w Dativie liczby mnogiej.
Co odmienia się przez przypadki?
Jak już stwierdziliśmy – przez przypadki odmienia się rodzajnik i czasami sam rzeczownik. Ale..
Rzeczownik w zdaniu jest przecież rzadko sam – często określa go przecież jakiś przymiotnik:
- „Das ist ein netter Mann.”
Czasami w zdaniu zastępuje go zaimek:
- „Er ist sehr nett.”
Podsumowując – rodzajniki, rzeczowniki (tutaj rzadko tę deklinację „widać”), przymiotniki oraz zaimki podlegają odmianie przez przypadki (deklinacja):
- „Ich bin mit einem netten Mann verabredet. Ich treffe mich mit ihm heute.”
Jak widzisz na przykładzie wyżej, deklinacja to w praktyce albo dodanie jakiejś końcówki, albo słowo zupełnie zmienia swoją formę („er” zamieniło się na „ihm).
Skąd wiadomo, który przypadek wybrać?
O tym, jaki przypadek wybierzesz, decyduje czasownik i przyimek w zdaniu:
- „Ich spreche mit meiner Schwester.” (po przyimku „mit” jest zawsze Dativ, stąd zaimek dzierżawczy „meiner”)
- „Er ruft mich an.” (po czasowniku „anrufen”, jest zawsze Akkusativ, stąd zaimek osobowy „mich”)
Z tymi pytaniami kontrolnymi jest tak, że bardzo często zadając pytanie danego przypadku (patrz wyżej) , można już ustalić jaki przypadek trzeba zastosować. Na przykład w przypadku „anrufen” (dzwonić). Dzwonię do kogo? – to pytanie Akkusativ. Niestety, nie zawsze się to sprawdza. Trzeba generalnie nauczyć się po jakich czasownikach i przyimkach jest jaki przypadek.
Ale dopóki się nauczysz rekcji czasownika czy przyimków – warto wspomagać się pytaniami kontrolnymi. 🙂
Po co są w ogóle te przypadki?
To właśnie dzięki przypadkom wiadomo, jaką rolę w zdaniu pełni rzeczownik i w jakich „relacjach” jest z innymi słowami. Bez przypadków większość zdań byłaby niezrozumiała, albo brzmiałaby dziwnie.
Spójrz na poniższe zdania. W pierwszym zdaniu rzeczowniki wraz z ich rodzajnikami nie zostały odmienione przez przypadki, w drugim natomiast tak:
- „Das Kind gibt die Mutter der Freund der Brief.” (Dziecko daje mama przyjaciel list. – brzmi dziwnie, prawda? :))
- „Das Kind gibt der Mutter des Freundes den Brief.” (Dziecko daje mamie przyjaciela list. – w niemieckim zmieniają się rodzajniki , a w polskim same słowa – to właśnie jest deklinacja, po to są przypadki :))
Przypadek zatem określa jego relacje z innymi słowami w zdaniu.
Pozwól, że przedstawię ci teraz pokrótce każdy z przypadków niemieckich w skrócie. Będą ci towarzyszyły przez całą naukę niemieckiego – warto więc je poznać 🙂
Nominativ (mianownik)
- Mianownik (Nominativ) odpowiada na pytanie : kto ? co?
- Podmiot w zdaniu jest zatem zawsze w mianowniku.
Na przykład:
„Ich mache jetzt eine Pause.”/ Robię teraz przerwę. (kto robi przerwę?)
„Die deutsche Sprache macht mich fertig.” / Niemiecki język mnie wykańcza. (co mnie wykańcza? )
Tutaj znajdziesz pełną lekcję o Nominativ.
Genitiv (dopełniacz)
- Dopełniacz niemiecki (Genitiv) odpowiada na pytanie: czyj?
- Genitiv określa przynależność
- Genitiv występuje po określonych czasownikach, przymiotnikach i przyimkach
- Na końcu rzeczowników rodzaju męskiego i nijakiego pojawi się w Genitivie „s” lub „es”
Na przykład:
„Das ist die Brille meines Vaters.”/ To są okulary mojego taty. (czyje to okulary?)
„Das Auto meines Bruders.”
„Ziel des Lebens.”
Tutaj znajdziesz pełną lekcję o Genitiv.
Akkusativ (biernik)
- Biernik niemiecki (Akkusativ) używa się po określonych czasownikach i przyimkach
- Akkusativ odpowiada na pytania: kogo? co?
- Wiele czasowników wymaga jakiejś bonusowej informacji – tzw. dopełnienia, które uzupełnia zdanie o bliższe informacje (tzw. dopełnienie bliższe) . To dopełnienie jest bardzo często właśnie w Akkusativ:
„Siehst du den Mann da?”/ Widzisz tego mężczyznę? („den Mann” jest tutaj dopełnieniem bliższym, w bierniku. Zapytasz: kogo? co? widzisz?)
„Siehst du die Frau da?”/ Widzisz tę kobietę? („die Frau” jest tutaj dopełnieniem bliższym, w bierniku. Zapytasz: kogo? co? widzisz)
„Ich trinke einen Kaffee.”/ Piję kawę. („einen Kaffee” jest tutaj dopełnieniem bliższym, w bierniku. Zapytasz: kogo? co pijesz?)
Tutaj znajdziesz pełną lekcję o Akkusativ.
Dativ (celownik)
- Celownik niemiecki (Dativ) używa się po określonych czasownikach, przymiotnikach i przyimkach
- Dativ odpowiada na pytania: komu? czemu?
- Jeżeli rzeczownik w liczbie mnogiej nie kończy się na „s” lub „n” dostaje w Dativie bonusowe „n”. Na przykład: die Fahrräder – den Fahrrädern, die Bilder – den Bildern, die Tische – den Tischen.
- Dativ używa się do dopełnienia dalszego w zdaniu:
„Kannst du mir helfen?”/ Czy możesz mi pomóc? („mir” jest tutaj dopełnieniem dalszym, w celowniku)
„Ich trinke mit einer Freundin einen Kaffee.”/ Piję kawę. („einer Freundin” jest tutaj dopełnieniem dalszym, w celowniku)
Tutaj znajdziesz pełną lekcję o Dativ.
Przypadki niemiecki – najważniejsze informacje w skrócie
- W języku niemieckim są cztery przypadki: Nominativ (mianownik), Genitiv (dopełniacz), Dativ (celownik), Akkusativ (biernik)
- Rzeczowniki, zaimki, przymiotniki i rodzajniki odmieniają się przez przypadki (deklinacja)
- Podczas odmiany zmienia się przede wszystkim rodzajnik, a nie sam rzeczownik (der Hund, dem Hund, den Hund)
- Niektóre rzeczowniki jednak również się zmieniają, jak zmienia się przypadek. Są to niektóre rzeczowniki r. męskiego i nijakiego w Genitiv (des Hundes) i w Dativie w liczbie mnogiej (den Kindern)
- Wybór przypadku jest zależny od albo pytania kontrolnego albo czasownika/przymiotnika/przyimka
Przypadki niemiecki – powiązane tematy
Te tematy są powiązane tematycznie z przypadkami niemieckimi:
- Przyimki, które łączą się albo z Akkusativ albo z Dativ (Wechselpräpositionen)
- Czasowniki, które wymagają użycie określonego przypadku (Verbergänzungen)
- N-Deklination
- Odmiana przymiotników przez przypadki
- Rekcja czasownika
Czas na ćwiczenia!
Tutaj możesz rozwiązać kilka interaktywnych ćwiczeń na przypadki niemieckie.
Wasze najczęstsze pytania o przypadki w języku niemieckim
Jaki przypadek stosuje się po którym przyimku w niemieckim?
Dativ (celownik) występuje po przyimkach: aus, bei, mit, nach, seit, von, zu. Akkusativ (biernik) występuje po przyimkach: ohne, für, durch, entlang, gegen. Genitiv (dopełniacz) występuje po przyimkach: während, trotz, wegen, aufgrund.
Kiedy stosować jaki przypadek w niemieckim?
Użycie jednego z czterech przypadków w języku niemieckim jest uzależnione od przyimka, czasownika lub pytania kontrolnego danego przypadka. Przyimek ma przy tym zawsze decydujący głos.
Jakie pytania mają niemieckie przypadki?
Nominativ (mianownik) odpowiada na pytanie “kto?co?”, Genitiv (dopełniacz) odpowiada na pytanie “czyj?”, Dativ (celownik) odpowiada na pytanie “komu?czemu?, Akkusativ (biernik) odpowiada na pytanie “kogo?co?” .
Jak zrozumieć przypadki w niemieckim?
Należy zacząć od zrozumienia, po co właściwie są przypadki i jak wpływają na poszczególne części mowy w zdaniu. Naukę przypadków należy zacząć od zapamiętania ich pytań kontrolnych oraz przyimków, po jakich występują. Następnie, należy jak najwięcej osłuchiwać się z językiem i “wyłapywać” przypadki “w akcji” - a następnie analizować, zapisywać, starać się używać w praktyce oraz...zachować zimny spokój 🙂
Przypadki w niemieckim to temat, którego można uczyć się całe życie i warto powtarzać na każdym poziomie zaawansowania! Dlatego bardzo dziękuję za praktyczne ćwiczenia!
To fakt, temat aktualny tak naprawdę na każdym poziomie zaawansowania. Gern geschehen 🙂
Dlaczego w zdaniu byłam z moja siostra przed słowa siostra nie ma rodzajnika?
Cześć Kasia, „Ich spreche mit meiner Schwester.” – tutaj? Bo jak jest zaimek dzierżawczy (mein, dein i tak dalej) przed rzeczownikiem (Schwester) , to nie ma już rodzajnika – zaimek dzierżawczy wchodzi w rolę rodzajnika. Daj znać czy rozumiesz 🙂 pozdrawiam, Ania
Bardzo pomocne jak i potrzebne. Dziękuje i pozdrawiam 😀
Cieszę się! Das freut mich! Gruß aus Berlin, Ania
A który przypadek używać jeżeli pytanie brzmi o kim? o czym? np. Chcę porozmawiać o muzyce.
Ich möchte über (die) Musik sprechen – po przyimku „über” jest zawsze Akkusativ
Nieprawda, przyimek „über” należy do Wechselpräpositionen, łączy się więc zarówno z Akkusativem, jak i z Dativem, np. w zdaniu: Über dem Tisch hängt ein Bild. Jedynie w przypadku rekcji czasownika przyimek ten łączy się praktycznie tylko z Akkusativem, co zapewne miała Pani na myśli pisząc „po przyimku „über” jest zawsze Akkusativ”. Pozdrawiam:)
tak, skrót myślowy z mojej strony. Dziękuję za uzupełnienie
Ratunku!!!!! 🙂
Dlaczego dzieciom w szkole (ani dorosłym na kursach) nie tłumaczy się dlaczego deklinacja jest potrzebna???
Gdybym w pierwszych latach podstawówki zobaczył przykład w stylu:
Das Kind gibt die Mutter der Freund der Brief.” (Dziecko daje mama przyjaciel list. – brzmi dziwnie, prawda?
to juz 30 lat temu wiedziałbym dlaczego trzeba się nauczyć odmiany przez przypadki.
Pani wyjaśnienia są naprawdę wspaniałe.
Dziękuję!
No właśnie nie wiem….ja też mam dokładnie takie przemyślenia. Żeby się czegoś nauczyć, trzeba wiedzieć po co się to robi – proste , a jednak nie do końca 🙂 Pozdrawiam i dziękuję za komentarz, Ania
No Kobieto, pełen szacunek za to tłumaczenie!!! Kopie od kliku tygodni po necie za tym ”czymś ” co ładnym schematem zobrazowałoby mi kiedy jaki przypadek. To najbardziej trafne wyjaśnienie (to owo ”COŚ” ) jakie kiedykolwiek widziałam! dziękuję
p.s. widziałam tu więcej perełek wiec kopie u Ciebie dalej 🙂 Zostaje na dłużej 🙂
Odmiana przez przypadki tabela – „Sam rzeczownik zostaje raczej bez zmian (…)” za wyjątkiem 2. przypadku dla rodzaju męskiego i nijakiego. Ale czy są wyjątki?
Konkretnie mam problem ze zdaniem: „Wollte dich ins Herzen fassen.” Jest ono wzięte z oficjalnie (a także w innych źródłach) podanego tekstu piosenki pewnego niemieckiego zespołu, więc jest na pewno poprawnie zapisane i wokalista tak właśnie śpiewa (a nie np. „… ins Herz anfassen”). Moim zdaniem Herz jest w przypadku 4. liczby pojedynczej, wskazuje na to „ins” i sens zdania „Chciałbym chwycić/umieścić cię w sercu” które wyraża ruch czyli „in” łączy się z 4. Ale czemu Herz dostało końcówkę -en? Nie może być to liczba mnoga („ins”). Wszędzie w słownikach dla r. męskiego i nijakiego po rzeczowniku podawane są 2 końcówki dla 2. przyp. l.p. i mnogiej, podobnie jest przy Herz: -ens, -en i żadne inne nie są podane. Np. tutaj: https://pl.pons.com/t%C5%82umaczenie/niemiecki-polski/Herz# Podane są tam rozmaite związki frazeologiczne z Herz, wynika z nich że Herz w l.p. dostaje końcówkę -en ale w 3. przypadku (np. po von, zu, liegen + an – bezruch, haben + auf – bezruch). Po 4. nie ma ani jednego przykładu końcówki -en, np. „ihr wurde warm ums Herz” – um łączy się z 4., „Hand aufs Herz” tutaj auf w ruchu (?) łączy się z 4., podobnie an: „ans Herz legen” (?), „sich C. ein Herz fassen” – chwycić (sobie – celownik) kogo?co? serce. I bardzo ładne „jemanden in sein Herz schließen” – jak rozumiem „in” w ruchu (zamykać). Jest też przykład gdzie w 3. nie ma końcówki: „mit Herz sein”.
Czy Herz dostaje końcówkę -en po 3., czy 4., czy też jest tu dowolność, czy chodzi o to że zamiennie jest używana liczba mnoga (serce = komory sercowe = serca ??), czy może są to idiomy, albo może gdzieś jest błąd/błędy? A co z innymi rzeczownikami?
Z góry dziękuję za cierpliwą odpowiedź.
Odmiana przez przypadki tabela – „Sam rzeczownik zostaje raczej bez zmian (…)” za wyjątkiem 2. przypadku dla rodzaju męskiego i nijakiego. Ale czy są wyjątki?
Konkretnie mam problem ze zdaniem: „Wollte dich ins Herzen fassen.” Jest ono wzięte z oficjalnie (a także w innych źródłach) podanego tekstu piosenki pewnego niemieckiego zespołu, więc jest na pewno poprawnie zapisane i wokalista tak właśnie śpiewa (a nie np. „… ins Herz anfassen”). Moim zdaniem Herz jest w przypadku 4. liczby pojedynczej, wskazuje na to „ins” i sens zdania „Chciałbym chwycić/umieścić cię w sercu” które wyraża ruch czyli „in” łączy się z 4. Ale czemu Herz dostało końcówkę -en? Nie może być to liczba mnoga („ins”). Wszędzie w słownikach dla r. męskiego i nijakiego po rzeczowniku podawane są 2 końcówki dla 2. przyp. l.p. i mnogiej, podobnie jest przy Herz: -ens, -en i żadne inne nie są podane. Np. tutaj: https://pl.pons.com/t%C5%82umaczenie/niemiecki-polski/Herz# Podane są tam rozmaite związki frazeologiczne z Herz, wynika z nich że Herz w l.p. dostaje końcówkę -en ale w 3. przypadku (np. po von, zu, liegen + an „w bezruchu”, haben + auf „w bezruchu”). Po 4. nie ma ani jednego przykładu końcówki -en, np. „ihr wurde warm ums Herz” – um łączy się z 4., „Hand aufs Herz” tutaj auf w ruchu (?) łączy się z 4., podobnie an: „ans Herz legen” (?), „sich C. ein Herz fassen” – chwycić (sobie – celownik) kogo?co? serce. I bardzo ładne „jemanden in sein Herz schließen” – jak rozumiem „in” „w ruchu” (zamykać). Jest też przykład gdzie w 3. nie ma końcówki: „mit Herz sein”.
Czy Herz dostaje końcówkę -en po 3., czy 4., czy też jest tu dowolność, czy chodzi o to że zamiennie albo poetycko jest używana liczba mnoga, czy może są to idiomy, albo gdzie jest błąd/błędy? A co z innymi rzeczownikami?
Z góry dziękuję za odpowiedź.
Hej, to zdanie „Wollte dich ins Herzen fassen” nie wiem do końca co oznacza, jest to jakaś poetycka wersja czegoś, co autor miał na myśli, a w Akkusativie w żadnym wypadku nie powinno być „-en”. Jest tam z powodów znanych tylko grupie Rammstein 🙂
Zapomniałem o tym, że rzeczownik dostaje końcówkę -en ogólnie w Dativie liczby mnogiej. Co prawda Herz ma tę końcówkę we wszystkich przypadkach l.mn. Ale rodzajniki, z przykładów które podałem, wskazują że chodzi o liczbę pojedynczą np. „am Herzen liegen”, „aus seinem Herzen” (keine Mördergrube machen). Można to interpretować jako zamienne użycie liczby mnogiej, ale tylko w Dativie, nie w Akkusativie. Czy jednak w Dativie liczby pojedynczej Herz po prostu dostaje końcówkę -en? Czy są inne wyjątki od reguły że rzeczownik otrzymuje końcówkę w 2. przypadku l.p. rodzaju męskiego i nijakiego oraz w 3. l.mn.?
Nie pisałem, że chodzi o Rammstein, ale nietrudno było zgadnąć, podejrzewam że ma wielu fanów :). Przepraszam za podwójny komentarz.
Witam 😉
Wszystko jest jasno i przejrzyście napisane, Pani strona bardzo mi pomogła.
Mam tylko jedno pytanie odnośnie dopełnienia dalszego w celowniku i bierniku. Nie za bardzo to rozumiem.
„Dopełnienie dalsze w zdaniu jest zawsze w celowniku”
„Dopełnienie dalsze jest w zdaniu zawsze w Akkusativie”
Mój niemiecki mocno kuleje , więc próbuje nadrobić logiką a ta mi mówi ,że albo muszę dalej wejść w temat albo coś jest nie tak . Z góry dziękuje za odpowiedź ;), Pozdrawiam
Cześć, dzięki za uwagę – z Twoją logiką jak najbardziej wszystko w porządku. Już poprawiłam, a nawet jeszcze prościej postarałam się wyjaśnić 🙂
To z Dudena ( powinno pomòc w kwestii serca):
Das Substantiv Herz wird unregelmäßig gebeugt, schwach flektierte Formen stehen neben stark flektierten. Im Genitiv und Dativ Singular werden die Formen des Herzens und dem Herzen, im Akkusativ das Herz verwendet: Man sieht nur mit dem Herzen gut (Antoine de Saint-Exupéry). Seine taktlose Äußerung traf sie ins Herz.
In der Umgangssprache, aber auch im Medizinerjargon überwiegt allerdings die Tendenz, im Dativ Singular anstelle der schwach gebeugten Form dem Herzen die Form dem Herz zu bevorzugen, im Genitiv Singular bedient sich die Medizin gern der stark deklinierten Form des Herzes: Mit Ihrem Herz werden Sie hundert. Meine Schwiegermutter hat es schon seit Jahren am Herz. Wir sollten einen Ultraschall des Herzes/Herzens machen.